Ergens in de middle of nowhere

Midden tussen de bijna Oosterijkse prachtige bergen ligt een opvanghuis, hier mogen wij de komende weken verblijven! Opgekropt in een autootje met 3 grote koffers rijden we een uur lang over hobbelige wegen naar Kokhana. Een ‘dorpje’ in Lalitpur. Het lijkt ver van de winkels en de bewoonde wereld. We worden hartelijk ontvangen met een tika (stip op je hoofd) en een bloementje. Het laat ons gelijk welkom voelen. We krijgen een rondleiding en vlak hierna gaan we eigenlijk gelijk met de kinderen spelen. We hebben een slaapkamer in het tehuis waar enkel een paar stapelbedden staan. We zijn allang blij met een fatsoenlijk bed, douche en Europees toilet!! Veel beter dan onze verwachtingen.
’s Ochtends beginnen we vaak met thee en koekjes, volgens mij denken ze dat dit iets Westers is? (misschien te vergelijken met een cracker? Haha). 2 keer per dag is er Dalbat (rijst met linzen) en soms wat aardappeltjes of boontjes). De rest van de dag is gevuld met kinderen!
Er zijn een aantal baby’s en kinderen t/m 4 jaar. Hierna worden het alleen meiden t/m 16 jaar.
Er lopen ook wat kinderen (ongeveer t/m 6 jaar) rond die hier leven omdat hun moeder hier werkt.
Iedereen is hier dus 24 uur per dag, 7 dagen in de week met de kinderen.
De meiden gaan wel allemaal naar school en dat is super! ‘s Ochtends beginnen ze als ze veel huiswerk hebben al om 5 uur. Rond half 9 gaan ze naar school. Wij beginnen vaak ’s ochtends met de baby’s als de meiden al naar school zijn. De werkwijze is vaak erg onlogisch voor ons en de werknemers zijn ook niet van plan dit aan te passen. Dit hadden wij al begrepen van de andere 3 vrijwilligers (Fransen) die hier verblijven. Zo liggen de baby’s vaak 2 uur in de hete zon in hun blote billen. Tot grote schrik van ons alle worden ze ook nog ingesmeerd met olie, dit zou goed zijn voor de spieren. Ik schuif ze al gauw weer de schaduw in zodra dit mogelijk is. Ze worden 1 keer per week gewassen. En ook toen ik probeerde ze op een andere dag te wassen, werd mij in het Nepalees duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was. De vertaling gaat voornamelijk via de oudere meiden, dit leren ze op school. Zij zijn alleen tot 4 uur naar school en dus zijn we op handen en voeten aangewezen.
Na de lunch zijn ze aangekleed en kun je met ze spelen. De meiden komen terug en beginnen met huiswerk. We helpen waar we kunnen en na het eten spelen we vaak met ze. Ze zijn allemaal fan van de band ‘one direction’ en dus weet ik wel zeker dat ik over 1,5 maand al deze nummers uit mijn hoofd ken. Van de week hebben we nog een groot kussengevecht gehouden met de meiden. Dit hadden ze nog nooit bedacht? Haha.
Normaal is zaterdag de enigste dag vrij voor de meiden, maar deze week is er een festival ter ere van een godin. Ook wel het lichtfestival genoemd. Vanaf donderdag zijn ze vrij en iedereen is druk in de weer. We maken kaarsjes en hebben een koe gezegend met tika’s en bloemenkransen haha. De koe was hier niet zo blij mee.. De hele omgeving is versierd met lampen en dus kan je goed zien waar mensen wonen. Tot boven in de bergen blijken er toch huisjes te staan! Wij westerse mensen zagen dit meer als een vervroegd kerstmis. Vrijdag avond gaan we met de oudere meiden richting het dorp bovenop de berg. Om 6 uur is het hier donker en dus gaan alle lampjes aan voor het festival. Een erg leuke wandeling!
Halve wege de week kwamen we erachter dat er in het dorpje bovenop de berg een paar winkeltjes zitten. Ik mis het Nederlandse eten niet heel erg, maar toch ben je stiekem erg blij als je een cola kan kopen met brood! Niet zo onbewoond als ik bij aankomt dacht dus.
Het zijn lange dagen omdat je eigenlijk nooit los bent van de kinderen, maar hun lach door aandacht maakt het werken super! We gaan hier een paar mooie weken van maken in het mooie schilderachtige dorpje Kokhana.